Jeden z najbardziej podziwianych sportowców w historii - Andre Agassi - od wczesnego dzieciństwa nienawidził tenisa. Z nieustanną presją związaną z uprawianiem tego sportu nie pogodził się nawet wtedy, gdy dotarł na sam szczyt. Wyznaje to w znakomitej autobiografii, opisując swoje życie balansujące między autodestrukcją i perfekcjonizmem. Przyznaje się w niej do porażek, takich jak niszcząca depresja, groźny epizod z narkotykami, nieszczęśliwe pierwsze małżeństwo. Z bolesną szczerością opowiada o peruce, którą zakładał, aby nie niszczyć swego kortowego wizerunku. Mówi także o swych wielkich triumfach, które zaczęły się, gdy wygrywając Wimbledon w 1992 r., zaskoczył cały świat. W jednej chwili stał się wtedy ulubieńcem publiczności i mediów. Tenisista z fotograficzną dokładnością przywołuje każdy swój kluczowy mecz i każdą znajomość. Precyzyjnie opisuje grę na korcie oraz to wszystko, co dzieje się wokół niego przez wszystkie lata burzliwej kariery - aż po spektakularne odrodzenie, kiedy to, stając znów na czele rankingu ATP, został najstarszym najlepszym tenisistą świata. Prostymi, emocjonalnymi słowami Agassi wspomina swego surowego ojca, lojalnego brata, mądrego trenera, wszystkich ludzi, którzy pomagali mu odzyskać równowagę i zdobyć miłość wybitnej tenisistki Steffie Graf, która wspierała go, gdy walczył z obezwładniającym bólem kręgosłupa, by być groźnym graczem w 21. i zarazem ostatnim roku sportowej kariery. "Open" wstrząsnęła światem tenisa - środowisko od razu podzieliło się na tych, którzy swego ulubieńca potępili, i na tych, którzy z podziwem przyjęli to odważne wyznanie, ujawniające ludzką twarz legendy.