Nowa książka Andrzeja G. Kruszewicza, znanego ornitologa, podróżnika, naukowca i wieloletniego dyrektora Miejskiego Ogrodu Zoologicznego w Warszawie, a także myśliwego. Publikacja opisuje szeroko pojęte relacje ludzi i zwierząt, zwłaszcza w kontekście wzajemnych zależności oraz naszych postaw wobec świata natury. Czytelnik znajdzie w niej rozdziały poświęcone zwierzętom: domowym, gospodarskim, dzikim, laboratoryjnym i trzymanym dla rozrywki, a także problemom gospodarowania przez człowieka zasobami przyrody, m.in. związanym z łowiectwem i rybołówstwem. Autor przybliża tajniki funkcjonowania ogrodów zoologicznych, przytacza interesujące i nieraz szokujące dane oraz prezentuje doświadczenia zebrane podczas swojej pracy, w tym anegdoty ze swego życia i licznych podróży. Nie stroni od gorzkich uwag pod adresem każdej grupy społecznej, zarówno myśliwych, jak i ekologów czy wegetarian. Podkreśla, że w szerokiej działalności człowieka istnieje „tylko jeden wyjątek, który wymaga zjednoczenia wszystkich ludzi – ochrona przyrody!”. „Ludzie utracili więź ze zwierzętami. Nigdy żadnego nie zabili, nie wypatroszyli i nie oskórowali. Nigdy też nie byli na polowaniu i w większości przypadków nigdy nie hodowali żadnego stworzenia dla mięsa. Ci ludzie i ich dzieci widzą w supermarketach rozpłatane indyki, poćwiartowane kurczaki, kurze wątroby i indycze żołądki, ale zabicie zwierzęcia jest przez nich postrzegane jako okrutne, a łowiectwo w ich mniemaniu to bestialstwo”. „Widziałem rozładunek świń, krów, byków, owiec i cieląt, a także ich ubój oraz dalsze etapy obróbki. (…) Widywałem również fermy świń, bydła i duże kurniki. I nie pojmuję, jak rozumny człowiek mógł doprowadzić do czegoś takiego!”.

Kontynuacja przemyśleń autora książki „Hipokryzja. Nasze relacje ze zwierzętami”, która spotkała się z bardzo dużym odzewem czytelników. Andrzej G. Kruszewicz prześwietla kolejno tematy współcześnie budzące spory, takie jak jedzenie mięsa i wegetarianizm, dobrostan zwierząt, łowiectwo, rybołówstwo i leśnictwo czy funkcjonowanie ogrodów zoologicznych, by na koniec dojść do kluczowego pytania: „Jak żyć?”. Nie brak tu kontrowersyjnych tez, a całość skłania do refleksji nad tym, co tak naprawdę oznacza bycie w porządku wobec przyrody. „W spowitych smogiem zaułkach wielkich miast od pewnego czasu rodzą się różnej maści mądrale, które wiedzą lepiej, jak dbać o zwierzęta i rośliny. Tych, którzy żyją pośród przyrody, krytykują za to, że jedzą różnorodniej i opierają się na lokalnych produktach, a nie na importowanych warzywach i owocach albo sprowadzanej zza oceanu soi. Histerycznie bronią swoich racji, za nic mając osoby niepodzielające ich poglądów. Powstaje rozdźwięk między miastem a wsią, widać rozbieżność zapatrywań i stylu życia” – mocno stwierdza w tekście okładkowym autor, po czym już w treści głównej wymienia, które zachowania ludzi według niego rzeczywiście wymagałyby napiętnowania, a które są potępiane niesłusznie, wyłącznie w ramach, jak to określił już w tytule, swoistej histerii.