"Weekend in London" to zapis koncertu Georga Bensona w Londynie. 77 letni gigant jazzu wystąpił na scenie w składzie: Randy Waldman, Stanley Banks, Thom Hall, Michael O'Neill, Khari Parker.

Aby uczcić 20. rocznicę A New Day Yesterday, Joe chciał ponownie nagrać wszystkie wokale bez utraty oryginalnego charakteru płyty. To wydanie zawiera 3 bonusowe utwory z tamtej epoki i ma zupełnie nowy, pasujący tytuł: A New Day Now - 20th Anniversary.

23 października 2020 ukazuje się nowy studyjny album prawdziwego mistrza gitary, Joe Bonamassy. Płyta zatytułowana „Royal Tea” jest inspirowana takimi artystami jak Jeff Beck, John Mayall, Eric Clapton, Cream czy Led Zeppelin i została nagran w Abbey Road Studios w Londynie. Produkcja całości to dzieło Kevina Shirley.

Pierwszy album zespołu ukazał się w marcu 2012 roku i zadebiutował w pierwszej dziesiątce na liście Billboard Hard Rock, jak również na 11-tym miejscu listy Rock Album BBC. Krążek „Second Nature” pojawił się na rynku we wrześniu 2014 roku, a październik 2019 przynosi trzeci album studyjny supergrupy. Flying Colors jak najbardziej zasługuje na miano supergrupy. Zespół tworzą: gitarzysta Steve Morse (Deep Purple, Dixie Dregs, ex-Kansas), perkusista Mike Portnoy (Winery Dogs, ex-Dream Theater, Transatlantic), klawiszowiec / wokalista Neal Morse (Transatlantic, ex-Spock's Beard i artysta solowy), basista Dave LaRue (Dixie Dregs, ex-Joe Satriani) oraz wokalista i autor tekstów Casey McPherson (Alpha Rev, The Sea Within) - te nazwiska gwarantują muzykę na najwyższym poziomie. Flying Colors zaznaczają, że na nowym albumie chcą przekraczać różnego rodzaju granice. „W każdym z nowych utworów jest o wiele więcej „słodyczy” niż dotychczas” - zauważa Mike Portnoy. „Każdy utwór zabiera słuchacza w małą podróż, ale od początku do końca jest to bardzo przyjemna wycieczka. Nagrywanie nowej muzyki zajęło nam trochę czasu, ale tak to właśnie działa we Flying Colors. Bardzo trudno jest nas wszystkich zebrać w tym samym pomieszczeniu i w tym samym czasie. Ale kiedy już się to uda – wszystko płynie. Ale moim zdaniem przyszłość zespołu jest bardzo jasna. Nasza misja, od momentu kiedy się spotkaliśmy, jest wciąż taka sama. To ta sama piątka facetów o niezwykle różnych osobowościach muzycznych i różnym pochodzeniu, którzy tak jakby łączą się w gigantycznym tyglu i wówczas powstaje muzyka bardzo melodyjna, głęboka i kolorowa. I właśnie to zawsze było celem tego zespołu”.

Kilka lat temu wokół blues-rockowego dynama Beth Hart krążyły szepty o wspaniałym albumie z coverami Led Zeppelin, skrupulatnie skomponowanym przez supergwiazdę producenta Roba Cavallo (Green Day, Linkin Park, My Chemical Romance). Brakowało tylko wokali. Dynamicznie ekspresyjny śpiew Beth, który obejmuje miodowe, delikatne tony, szorstką duszę papieru ściernego i trzeszczące wysokie nuty, byłby idealnie dopasowane. Jednak nominowana do nagrody Grammy piosenkarka i autorka tekstów blues-rockowych była niezdecydowana. „Heavy rock ma dużo krzyków i wrzasków, a mój gniew wygasł przez lata. Bałam się ponownie połączyć z nim na potrzeby tego albumu Led Zeppelin” – wyjaśnia Beth. „Ale wokół pandemii zaczęło pojawiać się wiele rzeczy i z biegiem czasu poczułam, że jestem gotowa podjąć to ryzyko”. Powstały 9-utworowy album „Beth Hart: A Tribute To Led Zeppelin”, wyprodukowany przez Roba Cavallo i prezentujący go jako gitarzystę, jest artystycznym wyczynem – niesamowicie rockowym albumem, który jest zarówno wierny, jak i osobisty. Setlista „Beth Hart: A Tribute To Led Zeppelin” to doskonale wyselekcjonowana próbka majestatu zespołu. 9-utworowy album zawiera mieszankę najważniejszych elementów Zep i ulubionych utworów fanów. Beth zbiera empatyczną emocjonalność w eleganckiej wersji albumu „Stairway To Heaven”, wyczarowując bolesne piękno ponadczasowej melodii z własnym dramatycznym polotem.

Seesaw, to płyta duetu Beth Hart i Joe Bonamassa wydana w 2013 roku. Muzycy oscylują w dźwiękach rockowo-bluesowych.

Beth Hart zapowiada nowy album, który nosi tytuł „War In My Mind”. Beth Hart jest tak prawdziwa, jak tylko się da. W branży muzycznej pełnej blichtru, retuszu i słodyczy jest jedną z nielicznych, która gra w otwarte karty, dzieli się z słuchaczami najciemniejszymi tajemnicami i zaprasza na ostrą przejażdżkę bez trzymanki. Dzięki płycie, zatytułowanej „War In My Mind” nominowana do nagrody Grammy Beth Hart umacnia swoją pozycję bardzo szczerej i świadomej artystki. Jak sama wyjaśnia: „Na tym albumie jestem bardziej otwarta na bycie sobą. Przeszłam bardzo długą i krętą drogę i aktualnie czuję się dobrze z moim mrokiem, z moimi dziwactwami i rzeczami, których normalnie bym się wstydziła, ale również z tym wszystkim, co powoduje, że czuję się dobrze”. W wieku 47 lat (artystka podkreśla, że nie wstydzi się swojego wieku) Beth znalazła się w najlepszym okresie swojego życia i twórczości. Album „Fire On The Floor” z 2016 roku odniósł bardzo duży sukces sprzedażowy i komercyjny, spotkał się z bardzo dobrym uznaniem krytyków, a koncerty Beth były wyprzedawane nawet w największych obiektach typu Royal Albert Hall (gdzie nakręcono koncertowe DVD). Jednak, jak przypomina Beth Hart, jej życie nie zawsze było takie kolorowe. „Raz wszystkie rzeczy się dobrze układają, potem wszystko się wali, potem znowu układa i znowu wali. I właśnie w takich ekstremalnych i skrajnych sytuacjach rodzi się wiele najlepszych piosenek. Zawsze starałam się szukać prawdy w każdej nagranej przeze mnie płycie. Ale na tym albumie jestem jeszcze bardziej otwarta i szczera jeśli chodzi o miłość, uzależnienie, mojej dwubiegunowości, o moim ojcu i siostrze”. Teksty na „War In My Mind” traktują o wzlotach i upadkach artystki, są w nich zawarte wspomnienia z dzieciństwa z lat 70. w Los Angeles. Beth Hart opowiada także o utracie ukochanej siostry, Sharon, o współpracy z blues-rockowym mistrzem Joe Bonamassą, o swoim mężu oraz o ukojeniu, które odnalazła w kościele. Album „War In My Mind” został wyprodukowany przez Roba Cavallo, który to miał już wcześniej zmiksować album „Leave The Light On” z 2003 roku.

Steve Lukather – amerykański muzyk, kompozytor, wokalista i multiinstrumentalista, a także producent muzyczny. Steve Lukather znany jest przede wszystkim z wieloletnich występów w grupie muzycznej Toto

Kenny Wayne Shepherd to pięciokrotnie nominowany artysta Grammy, który sprzedał miliony albumów na całym świecie. "The Traveler" to ważna płyta dla fanów blues rocka.