Książka Hélène Carrère d’Encausse, Romanowowie. Krwawa dynastia opisuje przeszło trzysta lat z dziejów Rosji pod panowaniem dynastii Romanowów (1613-1917). Historia dwudziestu pięciu władców Kremla, od Michała I do Mikołaja II, charakteryzująca się zamachami stanu, wojnami, spiskami, zabójstwami – zdaniem autorki, znakomitej znawczyni dziejów wielkiego sąsiada Rzeczpospolitej – przypomina trzymającą w napięciu powieść kryminalną. Co więcej, jest to powieść o żądzy władzy, skażonej piętnem przelanej krwi. Nie chodzi o krew poddanych lecz głównie członków dynastii carów, co nadało tragiczny wymiar ich rządom, dla którego trudno znaleźć odniesienie gdziekolwiek w Europie. Skomplikowane i niejednokrotnie naginane zasady sukcesyjne wzmagały te tendencje. Autorka relacjonuje i analizuje tragiczną historię krwawego korowodu klęsk i sukcesów Rosji Romanowów. Dzięki lekturze dzieła nasuwa się historiozoficzne wręcz pytanie: Jak to się stało, że pomimo tak fatalnego systemu sukcesji, wielu przypadkowych władców, braku nowoczesnych rozwiązań legislacyjnych, społecznych i gospodarczych Rosja w tym okresie urosła do rangi mocarstwa? Rzeczpospolita natomiast przez podobnie wadliwy ustrój, wolną elekcję, liberum weto – upadła. Rosja natomiast, nie posiadając lepszych urządzeń prawnoustrojowych, powiększała swoje terytorium i zdobyła pozycję jednej z największych potęg europejskich. Odpowiedzi na te pytania znaleźć można w książce Heleny d'Encausse. Historia stosunków Polski z Rosją, od wielu wieków, to pasmo sąsiedzkich wojen i krwawych porachunków, walka o wpływy na wschodzie Europy oraz o narodowe przetrwanie Polaków pod rosyjskim zaborem. W XVII wieku polski król, jako jedyny z obcych władców, zasiadał na kremlowskim tronie, a w wiekach XIX i XX ziemie polskie stanowiły część Imperium Rosyjskiego. Historia naszych państw i narodów wciąż się przeplata. Obecnie, kiedy współczesna Rosja próbuje odzyskać pozycję supermocarstwa, warto udostępnić – zwłaszcza polskiemu czytelnikowi – znakomitą naukową monografię Hélèny Carrère d’Encausse, aby uświadomić sobie, czym jest Rosja i jakimi mechanizmami kieruje się, budując relacje wewnętrzne na szczytach władzy, jak i stosunki z sąsiadami?

W Czynach miłości S. Kierkegaard jest filozofem i poetą. Trudno paroma słowami opisać szlachetnie brzmiącą, delikatną i pełną godności wymowę tego dzieła. Nie sposób wyliczyć wszystkich wątków, pomysłów, błyskotliwych metafor i porównań, jakie znajdujemy w poszczególnych mowach. Te pełne wewnętrznej powagi zdania napisał poeta, który swobodnie przenikał zakamarki ludzkiego ducha, zachowując jednocześnie świeżość spojrzenia na rzeczy nowe i zaskakujące. Tak powstałe dzieło nie jest po prostu wykładem o miłości, lecz raczej quasi-fenomenologicznym dociekaniem, które ma dotrzeć do każdej odnogi, każdej zatoczki tej olbrzymiej rzeki, jaką jest problematyka miłości. Kierkegaard nie jest jednym z wielu poetów romantycznych, opiewającym miłość dwojga ludzi, lecz raczej poetą w dawniejszym, renesansowym stylu, który z uporem rozjaśnia zagadki ludzkiego świata, podporządkowując im swój język.

Książka J.A. Prokopskiego to prawdziwie egzystencjalna perć prowadząca ku głębi ludzkiego doświadczenia, jakim jest tragizm skończoności. Będąc krytyką nowożytnej i współczesnej myśli egzystencjalistycznej, siłą rzeczy mówi o chorobie niebycia, wyobcowaniu, wyborze, autentyczności, o skończoności ludzkich relacji, śmierci będącej misterium nicości, by wreszcie odnieść się do wartości nihilizmu. Problemy te odczytywane są głównie z perspektywy Kierkegaarda, Heideggera, Sartreła, Marcela, Tillicha a także Szestowa, Dostojewskiego, Nietzschego oraz Lévinasa, Bubera i przedstawicieli psychoanalizy. Myślicieli, których spojrzenie znikąd sprawia, że balansują na krawędzi istnienia, poszukując w agnostycznym półmroku swego usprawiedliwienia i sensu. Stąd, lektura tej książki prowadząc w objęcia niebytu, może zakłócić äodwiecznyö spokój jej czytelnika, którego Autor zaprasza do myślenia, rozmowy, interpretacji, czyli do uprawiania filozofii egzystencji.

„Pożegnanie jesieni” to najsłynniejsza powieść Stanisława Ignacego Witkiewicza, w której autor kreśli katastroficzno-erotyczną wizję upadku dekadenckiego świata w literacko brawurowy sposób. W obliczu zbliżającej się rewolucji bohaterowie Witkacego usiłują nadać sens swemu kończącemu się życiu – poszukując tajemnicy Istnienia, szamocą się między sztuką a życiem, erotyką, narkotykami a filozofowaniem. Głównym tematem powieści są, wg słów samego autora, przeżycia bandy zdegenerowanych byłych ludzi na tle mechanizującego się życia.