2009 - "Metamorphosen" to po niemiecku metamorfozy. Skąd taki tytuł? To oczywista metafora tego, co dzieje się w muzyce Branforda i w jego zespole. W każdym z muzyków osobno. "Cały czas gramy i uczymy się, możesz to usłyszeć w naszej grze, ten rozwój słychać w brzmieniu. Im więcej gramy, tym bardziej każdy z nas staje się indywidualnością. Dziś, kiedy spotykamy się w jednym pomieszczeniu, to brzmi tak jakby każdy instrument grał niezależnie od reszty. Do takich efektów można dojść kiedy się dużo ćwiczy". Prawda jest taka, że nie tylko ilość godzin spędzonych na ćwiczeniach decyduje o tym, że płyty Branforda są tak dobre. On po prostu ma talent. Ma ten dar, który wyróżnia spośród setek innych saksofonistów, którzy próbują kontynuować tradycję wielkiego Johna Coltrane'a. Ma talent do samej muzyki, jak i do prac w zespole. "Zespół to podstawa. Kiedy nagrywaliśmy ten album wybraliśmy takie kompozycje, które były najlepsze i równocześnie takie, których nie zagrałby słaby albo niezgrany zespół. My jesteśmy wciąż razem, bo chcemy być! Niektórzy muzycy grają w "super grupach" i martwią się tak naprawdę tylko o siebie. My jesteśmy zespołem, chcemy konkurować z innymi wielkimi zespołami, tak chcemy być postrzegani. Chcę aby oceniano mnie wyłącznie przez pryzmat tego co stworzyłem". "Mój ojciec lubi nazywać płyty dokumentami. Dokładnie rozumiem, co ma na myśli, album dokumentuje to jak dobry jesteś w tym konkretnym momencie, albo jak jesteś słaby?" Nowa płyta Marsalisa dokumentuje jego szczytową formę. Pokazuje jeden z najważniejszych zespołów jazzowych w momencie, kiedy staje się? jeszcze lepszy. "Muzycy rozumieją mnie doskonale i dlatego nie mówię im co mają grać. Mógłbym im czas powiedzieć, czego nie grać, ale lubię taką formułę współpracy, bez ręcznego sterowania".