Jacek Inglot nieźle radził sobie jako pisarz science-fiction, dwa razy został nawet nominowany do Narody im. Janusza A. Zajdla. I byłoby najlepiej gdyby przy fantastyce pozostał. Ale nie, Inglot postanowił zostać autorem powieści (tu w liczbie pojedynczej, bo miejmy nadzieję, że na jednej książce się skończy) kryminalno-sensacyjnej, która oczywiście wychodzi poza ramy gatunku i próbuje dotykać naszej społeczno-politycznej rzeczywistości. Mamy więc bohatera, który kiedyś był w Solidarności, potem był wierzącym w górnolotne ideały dziennikarzem, a teraz jest człowiekiem upadłym transportującym dziewczyny do domów publicznym w Niemczech, tudzież Holandii, a i w bardziej odległe rejony, na przykład do krajów arabskich, gdzie źli szejkowie czekają tylko na to by z polskich dziewic uczynić swoje nałożnice. Byłoby pół biedy, gdyby dziewczyny wiedziały o co chodzi, ale nie wiedzą, bo są z "Polski D" (to kreślenie wymyśla Inglot, aby nam wyłożyć prawdę na temat marnego stanu naszego kraju i jego ekonomii) i na dyskotekach nagabywane przez przebiegłych naganiaczy decydują się na opuszczenie kraju w celach zarobkowych. Panowie z szajki wmawiają im, że będą kelnerkami. Oczywiście nie wszystkie dziewczyny są głupie, niektóre - jak się okazuje - są inne, bo słuchają muzyki celtyckiej czyli są "arystokratkami ducha i trafiają się tak rzadko jak rodzynki w cieście teściowej". Uff. Jakby tego było mało, dzielny bohater Inglota postanawia się wreszcie zbuntować, zaczaić na zbirów i dać im po ryju. "Porwanie sabinek" staje się więc również opowieścią o nawróceniu grzesznika. Jeśli idzie zaś o jego podstawową, sensacyjno-kryminalną fabułę dość stwierdzić, że przypomina filmy Stevena Segala czy Chucka Norrisa. Ale nic już nie mówię, leżącego się przecież nie kopie.