Po Abelardzie zostały liczne pisma filozoficzne i teologiczne, m.in. Sic et Non (Tak i Nie) z lat 1121-1123, obejmujące 158 punktów doktryny chrześcijańskiej oraz konfrontacje opinii ojców Kościoła, powstały w ostatnich latach życia Abelarda Dialogus inter Philosophum, Judaeum et Christianum (Rozmowa pomiędzy filozofem, Żydem i chrześcijaninem; Patrologia Latina 178 1611-1684), Commentatorium super sancti Pauli Epistolam ad Romanos libri quinque (komentarz do Listu św. Pawła do Rzymian), Tractatus de unitate et trinitate divina z 1121 [O jedności natury i boskiej substancji Trójcy świętej], Theologia christiana (Teologia Chrześcijańska) z 1123, Tractatus de intellectibus (Rozprawa o pojęciach ogólnych), Ethica, sive Scito te ipsum, (Etyka, czyli Poznaj samego siebie; Patrologia Latina 178, 633-678), Expositio in Hexameron (Wykład Heksameronu). Inne to Dialectica (wyd. kryt. Lambertus Marie de Rijk, Assen 1956), Introductiones parvulorum (przed 1120; wydane częściowo przez Victora Cousina w Ouvrages inédits d'Abélard, Paryż 1936), pochodzące z lat 1113-1123 i stanowiąca glosy do Porfirfiriusza oraz arystotelesowskich Kategorii i Peri hermeneias pismo Logica "Ingredientibus" (wyd. Bernhard Geyer, "Beiträge zur Geschichte der Philosophie des Mittelarters" XXI 1-503, Münster 1933), Introductio ad theologiam, Epitome theologiae christianae. Pismo autobiograficzne Abelarda to Histora calamitatum (Historia moich niedoli; Patrologia Latina 178 114-182). Oprócz tego istnieje zbiór korespondencji Abelarda do różnych adresatów, obejmujący korespondencję między Heloizą i Abelardem. Heloiza i Abelard pozostawili po sobie bogatą korespondencję z czasów, gdy obydwoje stali na czele swoich klasztorów. Są to zarówno płomienne listy miłosne, jak i rozważania religijne.