Kobiecość, fantazja i bogactwo postaci. Opowieść, która dowodzi, że wyobraźnia Joanny Miszczuk nie zna granic. Maxime Dupont, francuska ciastkarka, dzięki swoim innym ukrytym talentom, prowadzi podwójne życie. Jej przeszłość naznaczona została cierpieniem: osierocona jako dziecko, ofiara przemocy jako nastolatka, brutalnie pozbawiona ukochanego. Już jako dorosła ujawnia w swej drugiej osobowości wielką siłę drzemiącą w kobiecej duszy. Czy to, kim jesteśmy, implikuje nasza przeszłość czy nasze decyzje? Maxime w wyniku dramatycznych wydarzeń trafia na tajemnicza wyspę Lumię. Wyspa jest praktycznie odcięta od świata, ukryta tak, że nawet bliska Europa nie ma pojęcia o jej istnieniu. Mieszkańcy Lumii rozwijają cywilizację równoległą do naszej, jednak opartą na zupełnie innych podstawach – zarówno technologicznych, jak i moralnych. Podobnie jak we wcześniejszych powieściach Miszczuk, w „Wyspie” jest wiele wątków historycznych i – oczywiście – silne kobiety. Czy dzisiaj, w dobie nowoczesnej technologii, internetu, Facebooku możemy powiedzieć, że znamy naszą planetę? Czy udokumentowaliśmy każdy skrawek na lądzie, wodzie i pod wodą? Czy rzeczywiście wiemy o Ziemi wszystko? A jeśli są na niej wyspy nieodkryte, miasta nieznane, morza nienazwane? Miejsca, gdzie życie toczy się według innych reguł niż te, które przez wieki wypracowały nasze cywilizacje? Choćby taka Lumia – wyspa na Atlantyku, wymyślona przez Joannę Miszczuk. Co łączy jej mieszkańców z Francuzką, urodzoną w tysiąc dziewięćset sześćdziesiątym czwartym roku w Paryżu? Powieść Joanny Miszczuk ma wszelkie zadatki na superczytadło: dobrą intrygę, krwistych bohaterów, wartką akcję. Autorka zaprasza do wędrówki w czasie i przestrzeni. Podczas tych podróży – wraz z bohaterami książki – odwiedzamy trzy odmienne światy: Portugalię szesnastowiecznych żeglarzy i odkrywców, tajemniczą Lumię i współczesną Francję. Już od pierwszych stron powieści czytelnika intryguje pytanie: kiedy i jak świat mitycznej Lumii i ten nasz, rzeczywisty, się spotkają? I co z tego wyniknie? Jedno jest pewne – pomysłowość i wyobraźnia Joanny Miszczuk nie zna granic. Gorąco polecam! Anna Dmowska, „Claudia”.