"Dopóki życie trwa" to drugi – po "Małych eksperymentach ze szczęściem" – dziennik Hendrika Groena. Ogromny sukces pierwszej książki skłonił autora do napisania jej kontynuacji. Hendrik Groen może i jest stary, ale to nie znaczy, że wkrótce zamierza rozstać się z życiem. Co prawda jego spacery z dnia na dzień stają się coraz krótsze, bo nogi zaczynają odmawiać mu posłuszeństwa, a wizyty u lekarza są znacznie częstsze, ale przecież nie jest to powód, żeby miał tylko siedzieć, pić słabą herbatę i wpatrywać się w stojące na parapecie pelargonie. Mężczyzna postanawia napisać dziennik prezentujący rok z życia amsterdamskiego domu opieki, którego jest rezydentem. I choć od czasu do czasu trudno Hendrikowi podtrzymać w sobie zapał do pisania, to jednak koniec końców zawsze chwyta za pióro. Groen z jakże charakterystycznym dla siebie szarmanckim poczuciem humoru bierze na pisarską muszkę współmieszkańców domu seniora, dyrekcję, przyjaciół, a wreszcie i starość jako taką, nie oszczędzając nikogo, nawet samego siebie. Największy holenderski bestseller swoim humorem i przesłaniem zachwyci nie tylko starszych czytelników, lecz także zauroczy i zainspiruje tych, których "termin przydatności" jest daleki od wygaśnięcia. Od wydawcy: 31 grudnia 2014 r. Hendrik Groen, który na rok odłożył prowadzenie dziennika, postanawia do niego wrócić. Zgodnie ze statystykami szansa na to że dożyje końca 2015 r., jest jak jeden do pięciu. To dużo czy mało? Szkoda czasu na zastanawianie się, bo ze śmiercią jest trochę tak jak z autobusem - im "dłużej się czeka, tym większa szansa, że zaraz nadjedzie". Lepiej skupić się na życiu, wyciągać z niego ile się da, starać się przejąć nad nim kontrolę (a nie odwrotnie) i... działać, nawet jeśli ciało nie zawsze chce współpracować, a przyjaciół ubywa! A więc dalej z tym koksem! Dopóki życia trwa! "Czytając dziennik Groena, nie mogłem się pozbyć skojarzenia z inną tragikomedią - "Lotem nad kukułczym gniazdem" Kena Keseya. Żyjemy w starzejącym się społeczeństwie, a Groem pokazuje, jak stawiać opór instytucjom". The Sunday Telegraph "...ukrywający/a się pod pseudonimem Holdender/ka stworzył/a znakomite napisane «czytadło», nawiązujące do książek Sue Townsend o Adrianie Mole'u, ale też w przewrotny sposób czerpiące z wzorów kobiecej «chiclit». A jednocześnie książkę terapeutyczną, którą powinien przeczytać każdy, kto ma starzejących się dziadków czy rodziców." Gazeta Wyborcza Powyższy opis pochodzi od wydawcy.